تا کی به تمنـــــــــای وصال تو یگانه                               اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

خواهد که سرآید غم هجران تو یا نه                              ای تیره غمـــــــــت را دل عشاق نشانه

                                                          جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه

رفتم به در صومعه عابد و زاهد                                      دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد

در میکده رهبانم و در صومعه عابد                                 گه معتکف دیرم و گه ســـــاکن مسجد

                                                           یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه

روزی که برفتند حریفان پی هر کار                                 زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار

من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار                                 حاجی به ره کعـــــــبه و من طالب دیدار

                                                          او خانه همی جوید و من صاحب خانه 

هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو                             هر جا که روم پرتو کاشـــانه تویی تو

در میــــــــکده و دیر که جانانه تویی تو                              مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو

                                                            مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید                             پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید

عارف صفت روی تو در پیـر و جوان دید                             یعنی همه جـا عکس رخ یار توان دید

                                                            دیوانه منم، من که روم خانه به خانه

عاقل به قوانین خرد راه تو پوید                                      دیوانه برون از هــــمه آئین تو جوید

تا غنچهء بشکفتهء این باغ که بوید                                     هر کس به بهانی صفت حمد تو گوید

                                                            بلبل به غزل خوانی و قُمری به ترانه

بیچاره بهایی که دلش زار غم توست                               هرچند که عاصی است زخیل خدم توست

امید وی از عاطفت دم به دم توست                                 تقصیر  "خیالی"  به امید کـــــــــرم توست

                                                           یعنی که گنه را به از این نیست بهانه